Lieve Christian,
Het is vandaag precies een jaar geleden. 1 januari 2017, de meest rampzalige nieuwjaarsdag die we ooit zullen meemaken. Van het ene op het andere moment was jij er niet meer….Je was mijn jongste broertje, de oom van mijn zoons, onze dappere oogappel met zijn immer wijze blik die voor het leven vocht als een leeuw, ondanks zijn aangeboren hartafwijking. Al vanaf het moment dat je er nog niet eens was werd al duidelijk dat het een oneerlijke strijd zou gaan worden. Een strijd die jij ongelofelijk dapper bent aangegaan!
Ik vind het nog steeds heel onwerkelijk om te bevatten dat je er niet meer bent. Het is en blijft een moeilijke periode, waarin de tijd soms stil lijkt te staan…. Ik heb het afgelopen jaar veel afleiding gezocht, vooral in mijn werk en creatieve uitspattingen, maar daarnaast ook de momenten van verdriet geprobeerd toe te laten. Een hoop doelloos rondgedwaald ook – verwerken, I guess – afstand genomen wanneer het nodig was. Het is echt niets voor mij, zo’n rouwproces… Tijd als enige (soort van) helende factor blijkt een ware kwelling voor een ongeduldige ziel als ik……Man, wat had ik je nog een hoop willen leren! en de bucket list met dingen die we samen met jou wilden gaan doen puilde werkelijk uit.
Het klinkt misschien gek, maar ik voelde me altijd ontzettend verantwoordelijk voor jou…Als je oudste broer, maar ook omdat ik zelf vader ben, denk ik. Het zou jou aan niets ontbroken hebben, that’s for sure! Helaas heeft het allemaal niet zo mogen zijn. Ik ben ervan overtuigd dat de grenzeloze liefde van papa en Désirée jou er 1,5 jaar lang doorheen heeft gesleept. Ik bewonder hen om de manier waarop ze voor je hebben gezorgd, jou werkelijk alles hebben gegeven. Bijzonder om te zien hoe ze nu de draad nu weer oppakken, zo goed en zo kwaad als het gaat…
2016 eindigde op een vreselijke manier, terwijl het juist een heel mooi jaar is geweest. De geslaagde operatie en jouw doop, symbolisch in het LUMC. Met z’n allen naar Centerparcs, waar we ontzettend van je hebben genoten. Mijn 5 minutes of fame bij Inspiration360, in een volle Ziggo Dome, op het podium met de wereldtop. Maar vooral de promotie van papa, die ondanks – of misschien wel dankzij – de pittige zorg voor jou na 28 jaar zijn levenswerk heeft voltooid en eindelijk promoveerde. Zo trots als een pauw stonden we daar als zijn vier zoons in vol ornaat in de auditoriumzaal. We got his back, the four of us – dat moment had ik nooit willen missen! net als kerstavond, waar we met de hele familie bij elkaar waren – ondanks het feit dat onze vader en mijn moeder zijn gescheiden, best bijzonder.
Papa heeft wetenschappelijk aan kunnen tonen hoe het proces van (intrinsieke) motivatie precies werkt. In een notendop komt het erop neer dat als je iets écht heel graag wilt, de kans vrij groot is dat je er niet eens aan begint, of het uiteindelijk niet afmaakt – iets waar ik zelf gespecialiseerd in ben….Want zodra de realiteit om de hoek komt kijken wordt het immers écht spannend, aangezien dat de kans aanzienlijk vergroot dat je wel eens frontaal op je bek zou kunnen gaan. Zo verdwijnen onze grootste dromen en belangrijkste doelen meestal ergens in een stoffige la, omdat we gewoon te bang zijn om er vol voor te gaan. Of zorgen we ervoor dat we vooral razend druk zijn met de waan van de dag…Ook ik had mezelf eind vorig jaar weer allerlei excuses aangemeten om datgene dat ik écht graag wil – namelijk mijn boek CutTheCrap.me afschrijven – wederom uit te stellen. Is die Crap van mij eigenlijk wel interessant genoeg? straks is er geen hond die het leest!
En toen kwam 1 januari…de dag waarop een nieuw begin en een bitter einde voortaan hand in hand zullen gaan. Afscheid nemen van jou was het moeilijkste dat ik tot nu toe heb moeten doen in mijn leven. Vervolgens heb ik in het jaar dat volgde nauwelijks een letter op papier gekregen. Ik ben compleet vastgelopen – en da’s niet zo handig als je een boek aan het schrijven bent. Bovenop mijn gebruikelijke excuses, kwam ik er gaandeweg achter dat juíst omdat ik het boek aan jou wil opdragen, zelfs perfectie niet goed genoeg is. Ik had de lat simpelweg te hoog gelegd, met volstrekte verlamming als onvermijdelijk gevolg.
Hoewel er alle reden is om te blijven hangen in ons verdriet ben ik ervan overtuigd dat dat het laatste is dat jij zou willen. Daarom schrijf ik jou deze open brief, die als allereerste bericht op het platform CutTheCrap.me zal verschijnen – voor altijd vereeuwigd in ons aardse, wereldwijde web. Het is – als open boek – mijn manier om jou te eren! Om mezelf nu te ‘hacken’ in een poging dat boek toch af te krijgen, lanceer ik vandaag het online platform als gelijknamige voorloper. Stap voor stap ga ik het afschrijven en in de vorm van online artikelen publiceren. En de hele wereld mag meelezen, als stok achter de deur. Ik hoop van harte dat ook jij, somewhere beyond this universe, over mijn schouder meekijkt.
CutTheCrap.me wordt een online gids om je balans te vinden in onze doorgeslagen prestatiemaatschappij; één grote note to self, dus. Ik wil er ook de kwetsbaarheid van het leven laten zien, in een tijd waarin de ogenschijnlijke vanzelfsprekendheid van geluk op sociale media de boventoon voert. Christian, in jouw nagedachtenis ben ik eens te meer doordrongen van het feit dat het leven voorbij raast. En dat we vaak vergeten om daar bij stil te staan. Op pijnlijke wijze wordt nu wederom duidelijk dat de tijd die ons gegeven is maar heel beperkt is. En dat we vaak uit het oog verliezen waar het écht om draait in ons bestaan. Namelijk om de liefde voor elkaar, om het koesteren van momenten en ervaringen, om niet vergeten te genieten. Om het ontplooien van onze talenten, het najagen van onze dromen en het ter hand nemen van de dingen die écht belangrijk voor ons zijn. Mijn belofte aan jou: dát is waar ik me op zal gaan richten.
Vaarwel, mijn lieve kleine held! until we meet again…
X Sebas